Familiebezoek

2008 was voor mij een regelrecht annus horribilis. Mijn wereld was donker en grimmig. Nu, twee jaar later, bevind ik mij nog steeds in de wederopbouwfase. Mijn wederopbouw verloopt echter zo voorspoedig, dat ik stiekem durf te zeggen dat het beter gaat dan ooit. Dat heb ik vrijwel in zijn geheel te danken aan mijn familie. Zonder hun onvoorwaardelijke steun en liefde had ik hier niet gezeten.

Nu ik in Londen woon, zie ik mijn familie natuurlijk veel minder vaak dan voorheen. Maar als we elkaar zien, hier in Engeland of in Nederland, is het wel erg bijzonder en waardevol. Neem bijvoorbeeld mijn broertje. Afgelopen maart vertrok hij op missie naar Afghanistan. Natuurlijk was ik op zijn afscheidsfeest en vijf maanden later stond ik op vliegbasis Eindhoven vol spanning te wachten toen de Hercules van de Luchtmacht hem weer heelhuids terugbracht op vaderlandse bodem. Op dat soort gedenkwaardige dagen kwamen we alleen weinig aan bijpraten toe. Daarvoor werd het hoog tijd, vonden we.

Zo kwam het dat ik afgelopen donderdag voor de tweede keer binnen een maand op meneer aan het wachten was. Deze keer bij een bushalte in Londen. Twee hele dagen zouden we samen doorbrengen. Het werden geweldige dagen! Ik vind het leuk om voor gids te spelen, dus we hebben per tube, bus en benenwagen zo'n beetje heel centraal Londen gehad. Jeroen heeft kennis gemaakt met typisch Londense fenomenen. Dan moet je denken aan dingen als Pret a Manger (lunchzaak), Wetherspoon (keten van pubs), de nog immer aanwezige Diana hysterie bij Kensington Palace en....Jack the Ripper. Over de laatste meer in een volgende blog.

Het blijft leuk om te zien hoe iedereen die deze stad bezoekt, het hier geweldig vindt. Ik heb nog nooit iemand horen zeggen dat Londen tegenviel. Ook nu weer vlogen de dagen met broerlief om. Ondanks dat we elkaar dus in geen tijden fatsoenlijk gesproken hadden, leek alsof de tijd had stilgestaan. Heel vertrouwd, maar dan wel zonder de ruzietjes en irritaties die we vroeger regelmatig hadden toen we nog onder een dak woonden. Heerlijk!

Voor we het wisten was het tijd om hem weer op de bus naar Stansted Airport te zetten. Daar heb ik het toch altijd een beetje moeilijk mee. Ja, het is mijn eigen keuze om hier te wonen. Allen het idee dat het, zoals het er nu naar uitziet, alweer Kerst is de eerstvolgende keer dat ik hem zie, is toch wel even slikken. Gelukkig heb ik het eerste bord met 'book your Christmas Party now' alweer gesignaleerd. Lijkt het toch iets minder ver weg!

Eindelijk!

Wat doe je daar in Londen zoal op een dag?

Dat is een vraag die ik heel erg vaak krijg. Op zich niet zo gek. Er een antwoord op geven is echter niet eenvoudig. Het allermooiste aan Londen is wat mij betreft dat elke dag weer anders is. Natuurlijk: de tube is elke ochtend stampvol met chagerijnige mensen. Op mijn werk spelen op het moment conflicten die ook in een willekeurig Nederlands bedrijf zouden kunnen spelen. Als ik niets te eten in huis heb, moet ik na werktijd gewoon naar de supermarkt. En in de regel werk ik 's avonds aan mijn schrijf- of vertaalopdrachten. Mocht ik daar geen zin meer in hebben, dan lees ik een boek of slinger ik de tv aan.

Tot zover niets bijzonders. Ik hoor jullie denken 'goh, dat lijkt verdacht veel op mijn leven in Nederland'. Dat klopt ook wel, tot op bepaalde hoogte. Maar het mooie aan Londen bestaat juist uit alle kleine verrassingen die je op een een dag tegen komt. Jong, oud, Chanel, windjacks, alternatief, burgelijk, creatief, zakelijk, dik, dun, Britser dan Brits, Europees, Amerikaans, Aziatisch, Afrikaans en Australisch. Alles heeft een plek in Londen. En voor iedereen is er wat te doen. Zo kan het bijvoorbeeld gebeuren dat je in een weekend afspreekt om met een vriendin een dagje in het park te gaan hangen. London does not have a climate, it has weather. Dus natuurlijk begint het te regenen en voor je het weet loop je door een museum te struinen in je zomerjurkje.
Ook kan het gebeuren dat je op een woensdag het verzoek krijgt om de volgende dag te werken vanuit het hoofdkantoor (de verzekeringsmaatschappij waar ik voor werk heeft twee kantoren in Londen). Dan loop je op een doordeweekse donderdagmorgen tussen de Italiaanse maatpakken het meest pompeuze gebouw binnen waar je ooit bent geweest. Compleet met high tec watercooler. Veel of weinig ijsklontjes?

Doordat je nooit helemaal zeker weet wat je meemaakt op een dag, kan het gebeuren dat het Londense leven je een beetje opslokt. Dat ondervind ik zelf ook. Daarom heb ik besloten om deze blog bij te gaan houden. Anderhalf jaar na mijn verhuizing hierheen, maar beter laat dan nooit. Op deze manier kan ik zelf iets langer dan drie seconden stil staan bij de dingen die ik meemaak. Tegelijkertijd kan ik iedereen mooi op de hoogte houden. Win-win situatie!